Heidi

Als door boter. ’s Morgens én ’s avonds. Gisteren heb ik ter hoogte van de bocht van Halle eens in mijn arm moeten bijten, maar ik was wel degelijk wakker. Het was nauwelijks even voorbij 9 uur en ik was voorbij de flessenhals van de A8. Vandaar stond ik op amper tien minuten in Groot-Bijgaarden. Ware het niet dat een oplegger uit Qatar mij bij de afrit even in mijn opgang hinderde dan was ik de parking nog anderhalve minuut eerder opgereden. Maar wat zou het, wellicht was de chauffeur, na zijn doortocht op het Suezkanaal en de overtocht van de Middellandse Zee, nog niet aangepast aan onze landwegen. Laat niemand mij verkeerd begrijpen, het is geen kritiek. Ik hou geen pleidooi voor truckersscholen voor minderheden.
Maar goed, als je vroeger kan beginnen werken, is er meteen ook eerder tijd voor verdiende rust. Om 18 uur schakelde ik bijgevolg, even vlot als ik de Brusselse ring op reed, van StuBru naar Klara. ’s Morgens heb ik Thomas De Soete nodig ter bevestiging dat ik wakker ben geworden, maar als de herfst zich aandient laat ik mij ’s avonds graag vervoeren door de Tuin van Eden van Bart Stouten. Ter hoogte van de afrit Dilbeek had ik al drie keer de ladder voorgeprogrammeerde zenders op- en afgelopen maar ik hoorde de man met de stem als een knisperend haardvuur nergens. In plaats daarvan bleef ik midden een soort Babylonische spraakverwarring hangen bij een andere bekend geluid. Met een r die zo opwindend flirtte tussen de huig en de tong kon dat alleen maar Heidi Lenaerts zijn. De lekkere spitsmuis van Studio Brussel, die zich graag voordoet als een belezen kerkuil, bleek de labrador van Klara uit zijn mand bij de haard te hebben verdreven. Om 18.46 uur kondigde de huig van Heidi de bas van Bart alsnog aan voor na het nieuws.
Conclusie: door het massaal afhaken van de Waalse pendelaars uit Mons en omstreken, miste ik mijn favoriete programma. Of ik desondanks gelukkig moet zijn dat ik Heidi teruggevonden heb of eerder moet hopen dat de Waalse beroepsbevolking zich snel terug wat actiever zal gedragen en de ring weer snel zal laten dichtslibben, daar moet ik nog even een nacht over slapen.

Les copines d'abord

Les copines d'abord Pilote 1 - Questions de marché
Les copines d'abord pilote 1 Une émission originale qui mélange les genres. à mi-chemin entre un magazine, une série et une émission de services, « les copines d’abord » est sans nul doute l’émission à suivre. Des comédiennes jouent des scènes de la vie quotidienne des femmes. Problématique liées au travail, des questions liées aux soirées filles, aux sorties, à la mode, à la conso, à la santé….. Tous les sujets sont abordés dans ce programme.« Les copines d’abord », mettra en avant la solidarité des femmes entre elles. « Je viens d’accoucher et je n’ai plus rien à me mettre explique Mélanie à Sofia. Pas de problème lui répond-elle, je vais contacter l’une de mes copines styliste pour trouver des vêtements sympas. Sofia n’hésitera pas à faire les magasins pour aider sa copine. »Experts et anonymes se retrouvent dans ce programme original qui distillera des informations pratiques sur les expositions à voir , (Sabrina demandera conseil à son ami Karine, férue d’art, pour visiter une galerie moderne et acheter ou non un tableau.) Mais aussi Mathilde qui fera appelle à son ami nutritionniste Grégoire, pour l’aider à faire son marché.« Les copines d’abord » aborde sans tabous et sans vulgarité le thème de la sexologie, lors des soirées filles qui ponctuent l’émission. On retrouvera Sandra, Angélique et Claire qui parlera de leurs histoires d’amour respectives et des objets ou livres orignaux qu’elles ont essayés pour donner du piquant à leur sexualité.Produit par les équipes de Born TV, cette émission sera mise en ligne à partir du mois de Septembre et diffusée à la télévision prochainement. Damien Stevens, spécialiste de la consommation a souhaité donner dans cette émission une nouvelle vision de voir les problèmes de la vie quotidienne et de leur apporter une réponse simple, sans pour autant le faire sur un plateau de télévision.Ce sont les téléspectateurs qui pourront intervenir sur les sujets traités dans l’émission en proposant les thématiques qui les concernent. Les comédiennes rejoueront alors ces scènes de la vie quotidienne.« Les copines d’abord », est vraiment une émission d’un nouveau genre. Dans cette épisode, retrouvez Mélanie et Sofia. Suite à son accouchement Mélanie ne sait plus comment s’habiller et va demander de l’aide à son ami Sofia “une fashion victime”. Sofia, va faire les magasins pour son amie. Elle va même faire appel à l’une de ses copines styliste pour obtenir des conseils. Ayant remplie sa mission en aidant son amie, Sofia décide d’aller au cinéma. Son amie Claire étant sur répondeur elle va téléphoner à son amie Karine, spécialiste de la culture pour savoir quel film aller voir. A l’affiche ce jour là, les films Harvey Milk et Coco. Ne trouvant personne pour l’accompagner au cinéma, Sofia ira voir son film toute seule. Sandra,Angélique et Claire se retrouveront pour faire une soirée filles, où elles aborderont des sujets divers autour de la sexualité. Un kamasutra spécial pour les filles et un objet coquin “un rouge à lèvre vibrant”.

Duitsland boven voor Nederlandse fietsers

Duitsland en België zijn voor de Nederlandse fietsers de meest favoriete landen voor een fietsvakantie. Dat blijkt uit het vervolgonderzoek, dat de populaire website Fietsen Eén Twee Drie de afgelopen maand onder haar abonnees en bezoekers heeft gehouden. Eerder bleek al, dat Vlaamse fietsers de voorkeur gaven aan Nederland.
De vraag was: 'Wat is uw meest favoriete fietsvakantiegebied in het buitenland?' 29 procent van de Nederlandse recreatieve fietsers geeft als antwoord, dat Duitsland het meest geliefd is. België volgt - op kleine afstand - als goede tweede met 24 procent. Frankrijk is derde met 20 procent. Vierde in populariteit is Oostenrijk, dat 9 procent scoort.
In België scoren Vlaanderen en daarna in het bijzonder Limburg, de Kempen en de Ardennen opvallend. Bij de keuzes voor Duitsland worden met name de Moezel en de Eifel als favoriet vakantiegebied uitdrukkelijk genoemd. In Frankrijk is de Loire een meermalen genoemd fietsgebied. Oostenrijk behaalt haar vierde plaats vooral dankzij de populaire Donauradweg.
Het onderzoek vond plaats onder 500 abonnees van het E-Magazine Fietsnieuwsbrief en bezoekers van de fietswebsite Fietsen Eén Twee Drie. Hoofdredacteur Gerrit Pruim voegt nog de volgende gegevens aan de uitslag toe. ‘De grote Duitse Fietsersbond ADFC doet jaarlijks een Fietsreizenanalyse. Daaruit blijkt, dat 40 procent procent van alle buitenlandse fietsvakantiegangers op de toeristische fietsroutes in Duitsland uit Nederland.komt. Andersom blijkt Nederland ook de populairste buitenlandse fietsbestemming te zijn voor de Duitse fietser.’
Fietsen Eén Twee Drie publiceert inmiddels 3.396 - gratis uit te printen - fietsroutes, zowel in Nederland als in Vlaanderen en in de rest van de wereld. De fietswebsite heeft recent de grens van 600 volledig beschreven fietsroutes in België overschreden. Daarbij zijn 127 knooppuntfietsroutes. Verder publiceert de site 351 GPS-fietsroutes in België, die gratis gedownload kunnen worden. In Nederland zijn 1.347 volledig beschreven fietsroutes gratis uit te printen, met 132 knooppuntfietsroutes en 859 GPS-fietsroutes.

Recessionista

Recessionista: hippe vrouw die de hooggehakte gladiatorsandalen en andere verleidingen van dit seizoen heeft weten te weerstaan om pas toe te slaan bij enorme kortingen.
(uit: De Volkskrant magazine)

Eenden houden van water!

De universiteit van Oxford heeft aangetoond dat eenden van water houden. De watervogels kregen de keuze om hun dagen door te brengen onder een douche, in een vijvertje of in een bak met water. Volgens de onderzoekers brachten de dieren ‘een verschrikkelijk groot deel van de tijd’ door onder de douche. De studie kostte de belastingbetaler 340.000 euro. De Britse boeren vinden dat een beetje veel. ‘Hadden de wetenschappers het aan ons gevraagd dan hadden we hen ook wel kunnen vertellen dat eenden van water houden’, vertelden ze The Guardian.
De geleerden laten de kritiek niet van zich aflopen als het water van een eend. Dat de dieren voor de douche kozen is naar verluidt goed nieuws voor fokkers. Eenden laten douchen om zich lekker te voelen is immers veel ecologischer dan vijvers met water vullen. Bovendien maken die beesten daar in geen tijd een modderpoel van.

From the Feet to the Brain

De nieuwe kunstreeks van Jan Fabre 'Van de kelder tot de zolder - Van de voeten tot het brein',
die hij ontwikkelde voor het Kunsthaus Bregenz in 2008, betekende een grote stap in de ontwikkeling van zijn werk. Met vijf ruimtelijke sculptuurtableaus creëerde Fabre een fictieve wereld van horror, schoonheid en metamorfose die nauwelijks denkbaar was in conventionele artistieke termen en constant wisselde tussen realiteit en droom. De installatie volgde de opbouw van het menselijk lichaam. Vijf galerijverdiepingen met metaforische titels, ontleend aan verschillende lichaamsgebieden - te beginnen met de voeten in de kelder en eindigend met het brein op de bovenverdieping - creëerden een gesamtkunstwerk van mysterieuze complexiteit.
Dankzij de medewerking van de Galleria d'Arte Moderna e Contemporanea di Bergamo (GAMeC), Studio Fabre, het Kunsthaus Bregenz en de steun van Linda en Guy Pieters, zal Jan Fabre zijn vijf sculptuurtableaus op de 53e Biënnale van Venetië zal installeren, waar een breed internationaal kunstpubliek de kans krijgt om zijn gesamtkunstwerk te herontdekken.

De vijf installaties op de Biënnale van Venetië 2009

De buik:

Ik heb een stuk van het plafond van het koninklijk paleis moeten uitbreken omdat er iets uitgroeide, 2008

Fabre kopieerde een deel van de permanente installatie die hij maakte in de Spiegelzaal van het Koninklijk Paleis in Brussel. Voor die installatie bedekte Fabre het plafond van de zaal met meer dan 1.000.000 schubben van de juweelkever.
Vóór de tussenkomst van Fabre was het de bedoeling deze kamer in te richten ter ere van Leopold II en zijn prestaties in de Belgische oud-kolonie Kongo. Als reactie op dit permanente werk, gecreëerd in 2001, "breekt" Fabre een deel van het plafond uit omdat er iets - geschiedenis, vertegenwoordigd door een zwarte (Congolese) man - uit groeit. Hij draaide dit deel van het plafond om en creëerde zo een monumentale installatie van 10 * 10 m.

De voeten:

Schuilkelder-atelier voor de kunstaar-krijger, 2009

Fabre creëerde een schuilkelderatelier met verschillende denkmodellen die hij maakte in de jaren 90. Het schuilkelderatelier (een cementen kubus) bestaat uit een ingangsruimte, een officiële ruimte en de geheime studio van de artiest. In de eerste ruimte, de gang naar de officiële ruimte, toont Fabre 3 lammeren die van het plafond afdalen. Deze lammeren verwijzen naar de doop, de spirituele loutering van Christus. In de officiële ruimte plaatst Fabre 7 tinnen baden, gekleurd met blauwe BIC-inkt en twee "hersenbenen" die van het plafond naar beneden komen. De baden symboliseren de rituele zuiveringplaats maar ze verwijzen ook naar de slapeloosheid van Fabre, die zijn badkuip gebruikt als een sarcofaag waar hij rustig wordt om te tekenen en te werken. De "hersenbenen" symboliseren anderzijds het geheugen van de voeten, de voeten als brein. De geheime ruimte is een studio vol munitie en experimenteel organisch materiaal. Dit is het labo van de artiest, een plaats om te schuilen en te werken.

De genitaliën:

Fontein van de wereld (als jonge kunstenaar), 2008

Voor Fabre vertegenwoordigt deze installatie de genitaliën en dus de kracht van zijn creatief potentieel. Hij toont zichzelf als jonge man met een constante erectie, op een bed van 150 grafstenen. De man symboliseert een fontein die met een constant ritme een sperma-achtige vloeistof opspuit. De grafstenen waarop hij ligt zijn gegraveerd met namen van insecten die verwijzen naar artiesten, filosofen en schrijvers die, volgens Fabre, wereldgeschiedenis maken of zullen maken. Op een manier omringt hij zichzelf met vrienden die hem spiritueel en artistiek ondersteunen en beïnvloeden. De installatie maakt deel uit van een reeks zelfportretten waarin Fabre de lichaamvochten ontdekt en verkent, zoals hij deed in zijn tekeningen van bloed, sperma, tranen en urine. Hier rondom worden de eerste tekeningen "Fontein van de Wereld" getoond. Deze tekeningen hebben als denkmodel gediend voor dit werk.

Het hart:

Het toekomstige hart van barmhartigheid voor mannen en vrouwen, 2008

Fabre creëert een poëtische installatie. Hij gebruikte 3.000 menselijke beenderen en 10 schedels, gemaakt van Muranoglas om twee altaren tegenover elkaar te creëren. Enkele schedels en beenderen zijn gekleurd met BIC-blauwe balpeninkt, een verwijzing naar de baden in het schuilkelderatelier. De blauwe kleur staat voor het blauwe uur, het mystieke moment van de dag waarop nachtdieren gaan slapen en dagdieren wakker worden. Op het ene altaar/sarcofaag toont Fabre een mannelijk hart, dat gesloten is. Op het andere zien we een iets kleiner en verfijnder vrouwelijk hart, dat open is. Deze harten zijn gemaakt van een mozaïek van menselijke beenderen en symboliseren een model van het toekomstige hart van de mensheid: een barmhartig hart dat niet kan bloeden.

Het brein:
In de loopgraven van het brein als kunstenaar-lilliputter, 2008

Vanaf een houten balkon, geïnspireerd op Vlaamse trappen, biedt Fabre een zicht op een eeuwig slagveld met 4 loopgraven die naar een grote krater leiden. In deze krater ontdekken we het open hoofd van een reus. Op zijn hoofd staat de artiest, afgebeeld als een Lilliputter, die zijn weg door het brein graaft. Daarbij ontdekt hij niet alleen de structurele fysionomie van het gezicht maar ook het onbekende terrein van het brein. De genitaliën symboliseren de kracht van het creatieve potentieel van de artiest, maar het brein is de plaats waar het gebeurt. Daarom beschouwt Fabre het brein als "het meest sexy deel van het lichaam."

Handen voor uw mond

Gletsjerijs doet de zeespiegel dalen

Het zeeniveau dat stijgt door de opwarming van de aarde? Polders die bedreigd worden door smeltend poolijs? Niet zo in Juneau, Alaska. In 1998 opende Morgan DeBoer een golfcourt met negen holes aan de monding van Glacier Bay. Toen zijn familie daar vijftig jaar eerder kwam wonen lag dit stuk land nog onder water. Ondertussen is het land blijven stijgen en overweegt hij om zijn golfterrein uit te breiden met nog eens negen holes. De stijging van de zeespiegel slaagt er niet in om de stijging van het land hier bij te houden. Dat heeft niet alleen maar positieve effecten. Naarmate het land zich verheft, daalt immers het grondwaterniveau. Bovendien ontstaan er discussies over wie eigenaar is van het grondgebied dat de kop boven water steekt.
Het vreemde verschijnsel wordt veroorzaakt door een combinatie van twee gebeurtenissen. Enerzijds gedraagt het land zich als een kussen op een stoel. Het afsmeltend ijs op de gletsjers rond Juneau doet de druk op het land afnemen en, precies zoals een kussen zich volzuigt met lucht zodra er iemand zijn kont licht, gaat het naar omhoog. Anderzijds geeft de Pacifische tectonische plaat het systeem een duwtje door onder de Noord-Amerikaanse plaat te schuiven.

Veggiedag

Sinds gisteren heeft Gent als eerste Europese stad een officiële veggiedag. Op donderdag wordt in Gent alles gegeten behalve vlees en vis. De Europese klimaatstad en EVA (Ethisch Vegetarisch Alternatief) vzw slaan met dat initiatief de handen in elkaar om verder te gaan dan de nationale en Europese klimaatdoelstellingen.
The Guardian kan vandaag niet zwijgen over deze ‘wereldprimeur’. ‘A small, dreamy city of spires, bicycles, and canals, prospering since the Middle Ages, Ghent may be on to something. It appears to be tapping into a zeitgeist awareness of the cost to human health and the environment of intensive meat and dairy farming.’
Op de site van de Britse krant kan je zelfs meedoen aan een nieuwsquiz over de Gentse veggiedag.

Zak

John Lennon had zijn hart verpand aan New York. ‘This is where the action is’, zei hij. Hij kon natuurlijk niet weten dat hij daar op 8 december 1980 zou vermoord worden en het plots voorbij zou zijn met de actie. Zijn weduwe Yoko Ono heeft daar nu een tentoonstelling georganiseerd met parafernalia van de ex-Beatle. Onder meer de bruine papieren zak die in het Roosevelt-ziekenhuis werd gebruikt om Lennons bebloede kleren in op te bergen. ‘John came back to me in a brown paper bag’, er zijn minder geïnspireerde titels voor tentoonstellingen.

Kabouterbier

La Chouffe en Mc Chouffe, het Ardens bier van Brasserie d’Achouffe dat tot voor kort enkel verkrijgbaar was in flessen van 75 cl of 1,5 liter, is voortaan ook te koop in exemplaren van 33 cl. De nieuwe flessen, die in de supermarkten ook per vier verkrijgbaar zullen zijn, krijgen een intense en aantrekkelijke grafische vormgeving en zullen bijzonder goed herkenbaar zijn dankzij de befaamde La Chouffe-kabouter.

De twee schoonbroers Pierre Gobron en Christian Bauweraerts besloten in augustus 1982 om met tweedehandsmateriaal hun eigen bier te brouwen. Na enkele tests creëerden ze een gerstenat dat unaniem op bijval kon rekenen. Wat oorspronkelijk bedoeld was als een hobby, groeide al snel uit tot een voltijdse bezigheid. In 1988 werd voor het eerst ook geëxporteerd naar het buitenland. Vandaag is La Chouffe verkrijgbaar in 25 landen, waaronder Australië, de VS en Canada.

Publieke biechten

Publieke biechten zijn weer in. Zaterdag bekende een populaire wielrenner dat hij de jongste weken elke dag een dozijn Westmalles tot zich heeft genomen teneinde zich moed in te drinken. Dagelijks de pers verschalken om ongezien met zijn Lamborgini zijn geheime dochter en haar moeder van school te kunnen afhalen, dreef de arme man tot het uiterste.

Op hetzelfde ogenblik stortte ook radiopresentatrice Siska Schoeters (27) ten einde raad haar hart uit bij de publieke opinie. In Magazine van Het Nieuwsblad verklaarde ze dat ze geregeld in een zwembad urineert.

Jan Vindevogel, architect van de verrotting

Volgens beeldend kunstenaar Jan Vindevogel (31) weten we allemaal maar al te goed dat ons aardse bestaan zinloos is. En toch doen we een leven lang niets anders dan dat met alle middelen te ontkennen. Al die jachtigheid, al ons streven verhindert niet dat we tegen een rotvaart naar ons gapende gat rollen.


Je wordt op het eerste gezicht niet opgewekt van de tentoonstelling van Jan Vindevogel in het voormalig hospitaal van Ronse. Die locatie is niet toevallig gekozen. Zijn foto's, installaties, video en tekeningen die daar in de kamers en operatiezalen zijn opgesteld, tonen wat er met ons vege lijf gebeurt als een ziekenhuis niet meer helpt. Als dat ziekenuis dan zelf al enkele jaren klinische archeologie is geworden, dan kan je lang zoeken naar een tentoonstellingsruimte die het kunstenaarsuniversum beter dient.
Met evenveel passie waarmee wij stervelingen gemiddeld een zestigtal jaar lang plannen maken en ons proberen op te werken tot flinke burgers (die het beter doen dan de burgers van naast de deur), maakt Vindevogel een plan voor na de dood. Als een architect van de verrotting tekent hij op ruitjespapier, met eeuwigheidswaarde nul, zijn blauw en zwarte balpennen leeg. Soms komt uit het gekriebel een beeltenis tevoorschijn die ons doet denken aan de verschrikkingen die Vindevogels lang - nou ja, lang - overleden confrater Jheronimus Bosch opriep. Het lijken inschattingen van wat er met pakweg een galblaas, een hart of een balzak moet gebeuren als die dingen ten prooi vallen aan wormen en schimmels. Aangezien de weg naar de verrotting start bij de geboorte, en dat voor ons geen beletsel is om een leven lang met ware doodsverachting te dromen en te ijveren, is het voor de kunstenaar evenmin onzinnig om plannen te maken voor de tijd die komt nadat de laatste adem is uitgeblazen. Vindevogel laat geen vel papier liggen om schetsen te maken voor bouwwerken die ons ontbindend lichaam aan de andere kant van pas kunnen komen. Inclusief de openingen langswaar onze nutteloos geworden sappen uit onze gezwollen kanalen kunnen gedraineerd worden. In de badkamer op de vierde verdieping vangt hij ze voorlopig op in het ligbad. Een deel spoelt hij door in het toilet. Met evenveel zin voor duurzaamheid, waarmee wij bij leven kiezen tussen een warmtepomp en drieduizend liter stookolie, bestudeert hij de doorlaatbaarheid van post-mortem spouwmuren of stopcontacten. Natuurlijk is ook dat onzinnig. Een cementen voeg of siliconenaad is even efficiënt om de totale ontbinding een halt toe te roepen als een consultatie bij de hoofdgeneesheer. Ook 's mans voormalige werkkamer wordt de komende weken trouwens opgefleurd met een paar stemmige werkjes. Vindevogel bewandelt daarmee een wankele lijn tussen cynisme en lach of ik schiet-humor. Maar wat geeft het, of het nu is van het wenen of van het lachen, dood moeten we toch.
In afwachting is de expo een aanrader.


Van 9 mei tot 7 juni op de Campus Delghust, O. Delghuststraat 60, Ronse. Open op woensdag, zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur.
http://www.ronse.be/

Heuptas is terug

Jess Cartner-Morley doet de lezers van The Guardian vandaag zeven kledingtips voor de festivals aan de hand. 'Dit is waarschijnlijk de enige keer dat je outfit niet beter wordt met een Chanel 2.55 aan de schouder', zegt ze. Een boodschappentas vindt ze een veel beter alternatief. Al adviseert de modejournaliste de echte durfals om de ontluikende revival van de bum-bag, zeg maar de heuptas, op te pikken. U bent gewaarschuwd.

Ch'ti? Belachelijk

De Franse film Bienvenue chez les ch’tis krijgt de lachers op de hand maar de realiteit van de Ch’ti-taal is minder vrolijk. Isabelle Duriez waarschuwt in Unesco Info dat het Noord-Frans dialect ten dode is opgeschreven. 'Voor veel mensen is Picardisch spreken gelijk aan slecht Frans spreken. Als je het spreekt zijn mensen verontwaardigd en nemen ze je niet serieus.'

Na de film lijkt dat niet zo verwonderlijk.

Griep

In Mexico mogen de restauranttafels niet meer zo dicht bij elkaar staan (VTM Nieuws 5/5). Meeluisteren bij de buren wordt hierdoor moeilijker. Je krijgt wel meer ruimte om je jas op je stoelleuning te hangen.